bir gece yarısıydı aklıma düştüğünde. bu, aklımdan çok yüreğime düşmek, orayı yakmaktı. beni üzdüğü ilk an anlamıştım ona nasıl tutulduğumu..
bir gece yarısıydı, sarmaş dolaştık. ikili kanepenin ortasında sarılmıştı iki yürek. orada öylece çaresizdi birisi. sanki sevmek, bağımlı olmaktı onun için. yüreğine akan uyuşturucuydu sevdiği. gizliydi, kimselere anlatmak istemediği. ama bir o kadar da dünyaya haykırmak istediği. ruhu büzüşmüş, odaya sıkışmıştı sanki yanımda. kaçıp gitmek istercesine tutkuyla oturuyordu. yatıyordu dizlerimde.
bir gece yarısıydı. öptü beni. hüzünle öpüldün mü hiç? tam da öyle yani. ne olduğunu sorsam uyanacaktım sanki. sıktım kendimi ‘’ tanrım bu bi’ rüya olmasın’’
bir gece yarısıydı. bir not bırakıp gitmiştin. her şeyi geride bırakıp gitmiştin. sana dair olan her şey ve ben, ikili kanepede kaldık öylece. peşinden koşmanın anlamsız telaşı ile geldim birkaç adım. kovuldum hüzünle. açıklayamadığın hislerden bahsettin.. kahretsin. ne açıklanamazdı ki?
sonraki geceler başka birini sevdim.
başka birine seni ağladım.
seni bir sokak başında gördüm, yanında biri ile.. susup birkaç adım geldim ötenden. bir an kafanı çevirdin.
beni gördün ve
sonra bir an daha.
öylece kaldın. ‘’ binlerce özür ‘’ dercesine baktın.
binlerce özür.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder