yere oturmuş çocuklara basmadan masalardaki yarısı soğuk, yarası derin çay bardaklarını topladığım bir cenaze evindeyim şimdi. değil ayakkabısını, gölgesini bile bırakmamış bir adamın yasını ancak böyle tutacağımdır- “kızım bırak sen, biz hallederiz.” “yapabilirim.” “kızım, arka odada dinlen biraz istersen.” koridorun sonundaki odaya bakıveriyorum aniden, koridor ufalıyor da, oda bir uçurumun çığlığını andırıyor, içimdeki yası versem yere çarpacak hırçın bir kadın gibi perdesini karartıyor, gözlerimin altındaki kırmızı şeritlerden geçen arabaydın sen. kaza süsü verilmiş yaşamdın sen. acıdan sağ kurtulandın. unutmak kaç boyutluysa o kadar katlandım, “kaç ölü?” irkiliyorum.“çayları toplayacağım.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder